Η σύγχρονη τέχνη και η φιλοσοφία, ως στιγμές της δικής μας επικαιρότητας, ως θεσμισμένοι ανθρωπολογικοί τόποι του δικού μας δύσκολου και απρόσφορου παρόντος, μας διανοίγουν. Μας διανοίγουν στην ιστορική πραγματικότητα, αλλά μας διανοίγουν διαφορετικά. Εν αντιθέσει, με το κυρίαρχο και σήμερα -όπως εξάλλου στο σύνολο σχεδόν της ιστορίας- φαντασιακό της ετερονομίας, μας διανοίγουν στην πραγματική εμπειρία ενός άλλου, εναλλακτικού κόσμου. Μερικώς, αλλά πραγματικά. Στο δικό τους περιορισμένο έδαφος, αλλά ριζικά. Στη βιωμένη εμπειρία ενός κόσμου, ο οποίος συνιστά για μας (για τη δική μας ως σύγχρονων ανθρώπων συγκεκριμένη παρουσία στην ύπαρξη) τη συνάντηση μας με μια πρωτόγνωρη ελευθερία: εκείνη του προτάγματος της αυτονομίας και των φαντασιακών σημασιών που την προσδιορίζουν. Συνελόντι ειπείν: Σύγχρονη τέχνη και φιλοσοφία μας διανοίγουν στη ριζική δυνατότητα και τη γιορτή ενός όντος, το οποίο, επωμιζόμενο τη θνητή ύπαρξή του και το νόημά της, δίνει εντέλει αυτό το ίδιο τον νόμο στον εαυτό του και αυτοπροσδιορίζεται.